Na današnji dan navršava se deset godina kada je preminuo književnik Duško Trifunović, jedan od najznačajnijih predstavnika takozvane estradne, govorne poezije, odnosno sarajevske rok škole.

Između Duška Trifunovića i publike, baš kao u jednoj od njegovih pjesama koju je snimilo Bijelo dugme, uvijek je bila “neka tajna veza”.

Pop i rok muzičari sa prostora bivše Jugoslavije komponovali su muziku na osnovu niza Trifunovićevih pjesama, a smatra se da je komponovano i snimljeno oko 300 njegovih pjesama. Antologijske su, u izvođenju Bijelog dugmeta pjesme “Šta bi dao da si na mom mjestu”, “Pristao sam, biću sve što hoće”, kao i Čolina “Glavo luda”. Niz takođe velikih pjesama napisao je za Indekse, Nedu Ukraden, Jadranku Stojaković, Arsena Dedića i Željka Joksimovića.

Trifunović je autor dvadesetak zbirki poezije, među kojima su “Zlatni kuršum”, “Pobjednički krug”, “Šarena laža”, “Slobodni pad”, “Jetke pripovijetke”, “Tumač tiranije”, “Bukvalno tako”, “Poezija”, “Šok soba”, kao i četiri romana “Gola sječa”, “Kazneni prostor”, “Anđel do anđela”, “Davno i daleko” i više dramskih tekstova. Njegovi najpoznatiji stigovi su “Grešio sam mnogo”, “Samoća”, “Budi jača”…

Nema generacije koja se nije prepoznavala u njegovim pjesmama, pa i deceniju nakon njegovog odlaska, njegove pjesme žive za njega.

Mnogi vjeruju da jedna od najljepših Trifunovićevih pesama “Tajna veza” nosi ljubavnu poruku, a zapravo nije tako. Napisana je kao tekst za muziku jednog filma o Tahiru, čuvaru zatvora. U jednoj sceni Tahira pitaju kako je, a on zlovoljno priča kako zatvorenici odrobijaju pet, deset ili 15 godina i odlaze, a on je osuđen da zbog posla provede nekoliko decenija u zatvoru. Tu njegovu vezu sa zatvorskim životom opkevao je upravo Duško.

Preminuo je u Novom Sadu, gdje je živio teškim izbjegličkim životom i sahranjen je, prema vlastitoj želji, u Sremskim Karlovcima. Sahrana je okupila nezapamćeno mnogo naroda u toj istorijskoj varošici.  (Izvor: CDM)