О дамо!

 

Куферот и јас остануваме на перонот, зора бела што најавува,

додека јужно, кон морето со патник помалку, возот заминува.

Во уличната крчма ракијата грлото го грее и секој грев го мие,

а шепотот простачки пцовка е сега и бука во утринскиот молк.

 

Разделбата е миг и крик заглавен в око и копнеж прекршен

што од очајот се тегне, па вика, стенка и чемер сака да е тажен

и молитва што во илузијата светлото и мракот ги заточува.

 

О дамо, погледот сјајот го гасне, кога питачот сомнеж ќе го згрли

и кога шансата лека, штотуку се цери, судба слатка сака, злато мери,

жолтици брои и на простува долгови, додека срцето напнато штеди,

оти тоа како реклама само, слика од насловните страни, ни вреди.

 

Автор: Маријан Гракалиќ

Превод на македонски: Борче Панов

O Gospo!

 

Kofer i ja ostajemo na peronu u bjelini što najavljuje zoru

dok vlak odlazi dalje, s putnikom manje, južno, prema moru.

U kolodvorskoj krčmi alkohol grlo grije i svaki grijeh mnije,

a šapat prostaka sad je psovka, buka, u miru jutarnjeg muka.

 

Rastanka je vapaj zapet u oku trena, prelom riječi i htijenja

koje otima se jadu, pa viče, stenje, želi postat tužno breme

i molitvu sputati samu u iluziji što bi da zatoči svjetlo i tamu.

 

O Gospo, pogled sjaj utrne kad prosjaka strepnja ogrne

i kad prilika laka tek se ceri, slatku sudbu želi, zlato mjeri,

broji škude i ne oprašta duge, dok srce zapeto štedi

jer ono tek kao reklama, slika s naslovnih strana, vrijedi.

 

Prepjev na makedonski: Borče Panov