Piše: Blažo Davidović
Mi i nemamo Države, imamo Partije. A one djeluju kao vjerske sekte. Bog im je partijski lider, Uskrs je kad se vrate na vlast, Božić im je osnivački kongres, svećenici su im marketinški majstori i spin doktori, a vjernici uredno dolaze na sastanke – mise gdje im samo jedno zvono zvoni poviše glava : partijsko zvono discipline. I svi partijski vjernici slične su fizionomije, gotovo identičnog vokabulara, vragove ne tjeraju križem nego ministrom policije, a njihov oltar je kabinet partijskog lidera.
Mi i nemamo Države, imamo Partije.
Sto, petsto, ne više od hiljadu ljudi određuje naše sudbine. Države i njene institucije su dekor, popišana dunja na trulom ormaru, Partije sve rade, pregovaraju i svađaju se, odlaze u rat, potpisuju mir, šalju u zatvore, dijele otkaze,mađioničarskim trikovima otvaraju sve više partijskih crkvica u kojima će njihovo nasmiješeno stado imati stalna radna mjesta, tu i tamo neku dnevnicu, u interesu stada, crnog audija, čisto da u stopu prate svog Lidera.
Kad se krste ruke su im u džepovima.
Donose zakone, brišu granice, pišu himne, rađaju mržnju, tjeraju na ljubav, apeliraju na zaborav, gase medije, stvaraju medije, pišu medije, stvaraju i publiku, čak ih naređenjem zamole da aplaudiraju kad Lider bude primoran uhvatiti zraka između 122-e i 123-e rečenice.
Mi i nemamo Države, ni njene institucije. Kad nemaš državu, ne možeš je ni rušiti. Ne možeš je ni stvarati jer su vjerske sekte u dugogodišnjem partijanju stvorile realnu sliku državnosti.
Svaki uspjeh u životu nemoguć je bez Partija.
Svaki neuspjeh političkog otpadnika uveden je u knjigu “Što se desilo onima koji nisu sa nama”.
Mnogo je Partija. Niti jedna Država.
Kad je partijanje, oni se između sebe drpaju, liže, popuše jedno drugome, ima tu trojki, petorki, egzibicionizma, sadizma i mazohizma, žene se međusobno, rađaju male, partijske slatkiše…
Olakšajte sebi i svojim najmilijima. Uđite u gomilu, stoplite se u stadu.
Sve što nas determinira jeste Ti, ja i Partija.
radio gornji grad 
