Božidar Stanišić: NA KAFI KOD GRAMELLINIJA

Jedan pisac, moj prijatelj, smatra da je za pisanje ubitačno otpočeti kreativni dan čitanjem štampe ili gledanjem televizijskih i internet vijesti. Već godinama, kad potegnemo tu temu, nikako da se složimo ko je u pravu.

On tvrdi da neko od nas dvojice jeste i, u svakom slučaju, to je on.

Istina, čitali, osobito komentare izjutra ili naveče (kad se njihovi autori često pojave pojave u tv salonima), obojici su nam komični novinari koji svakog dana moraju biti mudri i dati mišljenje na neku temu.

Jedan od tih je Massimo Gramellini*, editorialista (što bi, prevedeno na BCgHS, trebalo da bude istaknut, famozan novinar). Od 2017. daruje jutarnju “kaficu” čitaocima Corriere della Sera.

Jutrošnja (16. 02.2023) Se Giorgia è capace (Ako je Giorgia sposobna) je Gramellinijev komentar izjava Enrica Lette, već bivšeg sekretara Demokratske partije, i Stefana Bonaccinija, vjerovatno budućeg u toj ulozi. Lakonski je kratka ta izjava: “Giorgia Meloni je sposobna”. Djeluje kao neka potvrda kod ljekara na zdravstvenom pregledu za obavljanje neke profesije.

Međutim, nije samo to.

Potvrda je, prije svega, koliko je javno mnijenje u Italiji oguglalo na skoro sve što se zbiva u aktuelnom političkom životu, od rezignacije i nemoći zbog rata u Ukrajini, u kojem je i aktuelna vlada predala bjanko ček “gazdama” koji vode ovu “stvar”, do sve izrazitije ekononomske krize, socijalnih nedaća, inflacije i, kao trešnja na torti, podataka o svega 40% birača koji su se odazvali na regionalne izbore u dvije velike pokrajine – Laciju i Lombardiji. Otud Letta i Bonaccini mogu mirno da komentiraju sve i izgovore koještarije.

Gramellini, koji nema zadatak (a nikad nije ni imao) da ustalasa bilo šta i to, priznajmo mu, obavlja savršeno, komentira da nakon 30 godina vođa jedne ljevičarske partije odaje priznanje jednom desničarskom lideru ne smatrajući ga uljezom.

Gramellini ostavlja čitaocima da sami prave svoje elipse? Dakle, one koje kod njega ni ovaj put ne postoje. Prva bi morala biti. Negdje izmeđe rečenica: pa svi znate da to nije ljevica. Druga: zašto da ne hvalima desnicu kad bismo i mi radili sve kao oni, s tim da smo pobijedili na izborima? Ali, njegove su rečenice toliko mediokritetski guste da nema šanse da između njih zaluta ni jedno “e” od elipse.

Dakle, šipak – tu je uvijek neki Gramellini, koji će nam servirati kaficu. Koji nije meštar ni za neko solidno pitanje, a o delikatnim figurama da ne govorimo. Sistem veza vlasti i medija funkcioniše uglavnom savršeno i u ovoj zemlji. Istina, ima nestašnih umova koji im remete to savršenstvo.

No, ovo zaista nije lament – sve je tako kako jeste, sa gramellinijima raznih lica i bez njih. Letta je samo jedno u nizu imena koja su od 1991. samo grobari jedne duge tradicije ljevičarskih ideja, borbe i rada generacija na pitanjima socijalne pravde.

I to i još mnogo drugog bilo bi za knjigu koja bi se morala zvati Dugo umiranje italjanske ljevice. Posljedično i evropske. Kako bi to umiranje što bolje bilo zakamuflirano, tu je kafedžija iz korporativnog Corriere della Sera.

………………… Original teksta, Corriere della Sera, 16. 02. 2023

Una tazzina di parole ogni giorno sul Corriere della Sera.

“Il caffè è un rito quotidiano, una pausa, un piacere e anche un luogo di incontro in cui si discute, si scherza, ci si sfoga e ci si consola”.

Se Giorgia è capace

desc imgdi

Massimo Gramellini

| 16 febbraio 2023

Le parole di stima pronunciate da Letta e Bonaccini nei confronti di Giorgia Meloni accendono i riflettori su una novità: dopo oltre trent’anni, una parte dell’opposizione non considera più il capo della destra un intruso. Ancora prima che un giudizio politico, su Berlusconi e Salvini è sempre pesato un pregiudizio antropologico: la sinistra li riteneva sguaiati e inadatti.

Tutto il resto, comprese le vertenze col fisco e l’opacità di rapporti con certi poteri interni e internazionali (Putin), veniva dopo. Alla base c’era un disprezzo su cui la critica di destra inzuppava il pane, applicando alla sinistra lo stesso trattamento: se i nostri leader vi danno la nausea perché beceri, sappiate che i vostri ci fanno lo stesso effetto perché presuntuosi.

Nel fragore della battaglia, passò persino la stupidissima idea che essere volgari significasse essere popolari (e viceversa).

Con la Meloni il conflitto si è ristretto alla dimensione politica. Dopo averla vista all’opera, la sinistra (almeno quella che non ragiona per birignao) ne riconosce la serietà, pur contrastandone idee e compagni di strada. Se anche la destra tratterà il prossimo segretario del Pd come un avversario e non come un usurpatore, potremo dire di avercela quasi fatta a diventare una democrazia matura. E coloro, pochi o tanti, che andranno ancora a votare, lo faranno finalmente per far vincere la propria parte e non più per paura che vinca quell’altra.

……………………………………

*Rođen u Torinu (1960), studirao pravo u rodnom gradu. Odustavši od studija, od 1985. se posvećuje pozivu sportskog novinara (Corriere dello Sport – Stadio). U periodu 1988 – 2017. novinara je La Stampe, u rimskoj redakciji – sa fudbala prelazi na politiku, izvještava iz Parlamenta, potom slijedi aferu Mani pulite (1993). U jednom periodu izvještava iz Sarajeva u opsadi. U milanskoj redakciji La Stampe radi od 1998, gdje uređuje i vodi nekoliko rubrika, među kojim jednu sentimentalnu i tzv. kurziv Il Buongiorno (22 retka dnevnog komentara o nekoj aktuelnosti). Od 2005. je vicedirektor La Stampe. Sarađuje u televizijskom salonu Che tempo che fa, koju vodi na RAI 3 (uz Bruna Vespu, najbolje plaćeni italijanski voditelj) Fabio Fazio (2 miliona eura bruto, godišnje). Isti program je Gramellinija “osamostalio” pa od 2016. vodi rubriku Le parole della settimana, na programu prije početka Faziovog subotnjeg salona. Od 2017. radi za Corriere della Sera, gdje pet puta sedmično piše na “udarnoj” stranici tog dnevnika. To jest, u Caffeu Gramellini. Autor je više knjiga proze, vrlo poznat širokoj publici, prevođen na evropske jezike. Piše i eseje. Začudo, od svega što sam pročitao i slušao iz njegovih usta, zapamtio sam samo jednu eksternu stvar: zbog jednog rasističkog komentara na račun Roma, denunciran je Redu novinara. Bilo je optužaba i na račun njegovog seksizma. Ali, ko proizvodi slušanost, čitanost i gledanost nije kokoška za čorbu već za proizvodnju već znamo kakvih jaja.