“Volim da dođem kod vas, u onom Narodnom pozorištu je tijesno, nema čovjek gdje ni noge da ispruži”, govorio bi Tito i aplaudirao Krleži na svečanoj premijeri “Salome” i “Na rubu pameti” u povodu autorova 70. rođendana, u Belovićevoj režiji s Ljubom Tadićem u glavnoj ulozi. No, ljubav između Tita i JDP-a pukla je 1969. kad Boro Drašković režira dramu “Kad su cvetale tikve” Dragoslava Mihailovića (93) o stradanju beogradskoga boksača zvanog Ljuba Vrapče na Golom otoku. Predstava u kojoj briljiraju Ljuba Tadić, Miša Janketić, Ljiljana Krstić i drugi nailazi na oduševljenje publike, ali i na žestoke kritike Partije koju (po nekim izvorima) „iznutra“ inicira glumac i član Partije Ljubiša Jovanović nezadovoljan svojim likom kapetana UDBE. U roku od samo 19 dana, tikva puca do državnog vrha. Tito ju osobno kritizira 25. X., u govoru s Gradske kuće u Zrenjaninu kad pred tisućama okupljenih, uz kukuruz i rekorde s vojvođanskih njiva ljutit spominje i tamo neke kazališne tikvice koje ne cvatu i koje su klip u točkovima revolucije, a koje je napisao onaj što je bio na mramoru na Golom otoku! Nakon toga, Gradski komitet pa partijska organizacija JDP-a traže od Bojana Stupice da predstavu skine s repertoara što on, nakon što bezuspješno za spas zove na ručak svoje Slovence Edvarda Kardelja i drugaricu Pepcu, teškom mukom i čini. Umire nekoliko mjeseci nakon toga, a izuzetni roman po kojem je autor sam napisao dramu, prognan je iz biblioteka i knjižara. Taj će skandal zauvijek ostati jedna od najvećih mrlja na kulturnoj mapi Jugoslavije i kao prava havarija utjecati na živote svih aktera predstave – nitko od njih više nije bio isti, a redatelj Drašković odustat će od kazališta na 30 godina. Sljedeći put su Tikve procvale na sceni tek 1984., četiri godine nakon smrti svoga cenzora.