Gledam u ljudska lica. Kao poslanje

Pamtim grimase, kopije iskrenih misli,

I tajne ljudske zapletene u fino tkanje

Od sitnih niti što čine život suvisli.

.

Kad se nutrinom ognjevit vulkan razgori,

Kad magla snovita sputa noge u trku,

Kad drhte žile, a udah s vjetrom se bori,

Kad osmijeh traži zaklon u spuštenom brku,

.

Tad grče se bóre poput prolistalih knjiga,

I teška se štiva silno otvaraju svijetu.

Nalazim stih što raste iz suza ko siga –

U oku je, plah ko čaplja u niskome letu.

.

Gledam u ljudska lica. Između drama,

Poezija, ko tiho svjetlo, živi u nama.