Ajde, prestanimo se pretvarati. Sve što se oko nas dešava ima u manjoj ili većoj mjeri vezu sa bitkom za Konstatinopolj.

Kakva Bosna bolan, o kakvom Bosanstvu priča prof Suad Kurtćehajić?

Evo pomenimo danas na godišnjicu smrti Dževada Karahasana jednu od propuštenih šansi da se krene u smjeru koji priželjkuje prof Kurtćehajić.

Nije li upravo književnik Dževad Karahasan bio „bosanac de lux“ odnosno pravi pravcati simbol bosanstva?

Umjesto da ga ispratimo i sahranimo u aleji velikana uz Džemala Bijedića i Emerika Bluma mi ga sahranjujemo kao „islamskog ratnika“ (u parku pod prozorima zgrade Predsjedništva) na mezarju džamije koja nosi ime jednog od otomanskih okupatora. Uzgred treba pomenuti da je ovo groblje ugašeno prije više od pedeset godina, no to našim vlastima ne znači ništa. I u vrijeme epidemije korona kad su vladale najstrožije mjere zaštite na ovom ilegalnom groblju je sahranjen, pored ostalih, prof. Hasan Muratović. Ne znam zbog čega bivši gradonačelnik Sarajeva Abdulah Skaka leži u zatvoru, ali zbog ovih sahrana je itekako trebao fasovati krivičnu prijavu.

Bilo je kritika zbog ovoga ali gradska uprava je ostala gluva i nijema. Kakve koristi od toga što su osmanije otišli iz Bosne kad je osmanlija ostao da živi u Bosancu?

Dakle kao što rekoh, po „otomanskom adetu“ sahranjujemo i Karahasana i time pravimo grijeh ne samo prema Bosni i Bosanstvu, nego i prema Karahasanovoj supruzi Ljiljani. Sam Karahasan je više puta za života upozoravao na ovaj scenario pa čak i nekoliko dana pred smrt (u razgovoru sa Sinanom Gudževićem) je pominjao da se plaši takvog „scenaria“ i nepravde koja bi se mogla nanijeti njegovoj supruzi „koja to ničim nije zaslužila“.

Povampirene otomanske kreature su ipak ritual sahrane organizirali po svome…